Mijn eetstoornis, mijn verhaal

Op mijn 22ste schreef ik dit verhaal, terwijl ik werd behandeld voor mijn eetstoornis.
Aan het einde van dit verhaal lees je dat ik de hoop koesterde op een dag het vervolg van mijn leven als een zelfverzekerde vrouw te vertellen.

Met de publicatie van het boek ‘Eet Gewoon’ in februari 2024, denk ik dat ik dit doel heb bereikt.

Leen | 22 jaar

Zo’n 22 jaar geleden kwam er een heel klein meisje tevoorschijn die de wereld ging verkennen.
Het meisje kreeg alle zorgen die ze nodig had.
Ze ervaarde liefde, plezier en genoot van de kleinste dingen die haar pad kruisten. 

Iedere schooldag fietste ik naar mijn schooltje, nog geen kilometer van waar ik woonde.
Tot het vierde leerjaar had ik ook drie beste vriendinnetjes.
Spijtig genoeg gingen ze in het 5de leerjaar naar een andere school.
En ook die zomer gebeurde er iets vreselijks.

27 juli 2003.
Moeke had al een tijdje een depressie en besloot die dag een einde te maken aan haar leven.
Ik probeerde er nochtans alles aan te doen om haar op te vrolijken, maar helaas.
Ik was net een paar dagen bij een vriendinnetje gaan logeren toen memeke en vake kwamen vertellen wat er gebeurd was.
De nacht die volgde besefte ik wat er gebeurd was.
Ik ging beneden in de zetel zitten met de mama van mijn vriendinnetje en samen schreven we een mooi tekstje om voor te lezen op de begrafenis van moeke. 

Het schooljaar begon en ik zat nog twee jaar in een klasje met enkel jongens.
In schoolvakanties ging ik logeren bij mijn tante, nonkel en nicht in Ronse. 
Daarna ging ik naar de middelbare school.
Ik leerde nieuwe vrienden kennen, maar ook Latijnse woordjes leren op dinsdagavond in het zwembad waar mijn zus trainde, waren deel van het geheel.
Zelf begon ik met korfbal toen ik nog maar vijf jaar was en ging ik samen met mijn zus en moeke gaan trainen.
De boterhammetjes werden meestal in de auto van moeke opgegeten. 

Daarna probeerde ik nog waterballet, atletiek, speelde ik even viool en bleef tenslotte hangen bij rope-skipping.
Het was iets dat moeke ook nog had gedaan.
2 jaar recreatieve groep en vervolgens bijna 10 jaar competitie.
Vake was fier. 

Spijtig genoeg moest ik na die jaren stoppen vanwege een scheenbeenvliesontsteking, maar ook omdat het moment was gekomen om te gaan studeren aan de hogeschool. 
Het werd voedings-en dieetkunde aan de Kaho Sint-Lieven Gent.
Althans, na 1 maand biomedisch laboratoriumtechnologie uit te proberen.
Drie jaar gaf ik alles, studeerde ik goed en zat ik vanaf het eerste jaar op kot.

Ik kookte iedere dag op kot, hield mijn kamer proper en zorgde ervoor dat ik niets tekort kwam.
Al gauw vond ik een fitnessclub in de buurt en kocht ik een abonnement.
Na enkele groepslessen besloot ik wekelijks enkele lessen mee te volgen.
Enkele lessen per week evolueerden al snel naar iedere dag van de week en iedere dag van de week veranderde al snel naar iedere dag van de week twee tot drie groepslessen per dag. 

Op school kregen we testen over voedingswaarden van verschillende voedingsmiddelen, waardoor ik van ieder voedingsmiddel de voedingswaarde kende zonder naar de verpakking te hoeven kijken.
In de supermarkt in de buurt was er al een vaste weg gekozen.
De gang van groenten, fruit, brood en eventueel wat charcuterie. Vervolgens vlees of vis voor het avondmaal en een bus melk of sojadrink.
In het begin werd de gang van de ontbijtgranen nog meegenomen, maar ook deze gang paste na verloop van tijd niet meer in de wandeling door de supermarkt.
De gang van koeken en snoep en later cornflakes en brood bestonden niet meer. 

Mijn gewicht begon te dalen, er kwamen spieren tevoorschijn en mijn lichaam werd strakker.
Hierdoor ontstond er een drang om nog meer te sporten en nog gezonder te gaan eten.
Sportsessies waren nooit afgerond.
Na de fitness thuiskomen, douchen en op kot nog wat verder trainen.
Leuke avonden bij vriendinnen skipte ik weleens voor een avondje fitness. 

Het getal op de weegschaal bleef dalen tot de kaap van 50 kg werd bereikt.
Het enige waaraan ik toen nog dacht, was die 5weg krijgen en zakken naar 49-48-47 kg.
Er werd een deadline bepaald waarop ik de kaap van 47 kg zou bereiken. 

Na twee jaar ging ik stage doen en van alle stageplaatsen kreeg ik zeer goede feedback.
“Superdiëtiste die zoveel weet zonder het te moeten opzoeken in cursussen”.
Tuurlijk, ik paste het allemaal zelf toe. 
In juni 2014 studeerde ik af als voedings- en dieetdeskundige. 

Het was eind augustus 2014 toen ik na een relatie van 3 jaar besloot hier een einde aan te maken. Ik voelde me nooit goed genoeg.
Daarna werd mijn leven vaag. Ik moest andere dingen vinden om in het weekend te doen, maar het hoofdstuk werd nooit helemaal afgesloten.
Ik sprak terug af met mijn ex-vriend, tweede en derde kansen werden gegeven.
Maar ik zat al te diep in mijn eetstoornis waardoor helder nadenken niet meer ging. 

Een opleiding Health coach aan de Erasmus hogeschool in Brussel, paaldanslessen, turnles geven aan kleutertjes, werken in het Ibis hotel en een marketing agency en daarnaast ook nog Tupperwareconsulente zijn.
Werken en bezig zijn, was mijn leven.
Net zoals een depressie, slaapproblemen, geen zin meer hebben in het leven, werken om te werken, opstaan om de dag terug te kunnen afsluiten. 

Die uren werden gevuld met calorieën tellen, eten bereiden, weerstaan aan lekker eten, sporten, werken, maar vooral; nooit stoppen met denken. 
De wintermaanden waren een hel.
Koude, geen zin om naar buiten te gaan, de feestdagen die allesbehalve feest waren.
Hoe kon ik genieten van aan een vuurkorf staan terwijl ik bevroor en er constant eten en drinken was waar ik me zeker niet mocht door laten verleiden?

In december 2014, na het eten van enkele koeken, besloot ik te gaan braken.
Ik belde mijn nicht op en vertelde haar alles. 

Zo kwam er uiteindelijk hulp in mijn leven.
Ik ging nog een weekendje naar Keulen met mijn nicht, maar genieten van het ontbijtbuffet ging niet meer. Lekkere dingen eten, maar met vreselijke gedachten. 

In maart 2015 ging ik een tijdje in een appartementje in Gent wonen.
Misschien zag ik dit als mijn redding?
Terug zelfstandig wonen in een mooie stad die ik door mijn studententijd kende. Inclusief de fitnesslessen die ik terug oppikte.

Afspraakjes bij de psycholoog zaten toen al in de planning.
Ik deed mijn best, maar de gesprekken met de psycholoog bleven maximum één dag hangen.
Daarna was het weer ik en mijn eetstoornis.

In mei 2015 werd ik 22 jaar en kort daarop deed ik een vriendinnenreisje naar Bologna, maar dit was geen plezierreisje meer.
Een broek kopen om mee te nemen was ook niet meer aan de orde.

Hoe kon ik nu een broek kopen met de maat van een 11 jarige meisje terwijl ik net 22 was geworden?!

Iedere ochtend een gevecht met het ontbijtbuffet en uitstapjes die aanvoelden als een marathon lopen.

Op 19 juni 2015, ging ik naar het centrum voor Eetstoornissen in het Uz Gent.
Daar begon een helse strijd.
Dit had ik nog nooit meegemaakt.
Dit soort gevecht.
Het werd dan ook vaak te zwaar. 

Zoveel kwam aan het licht waardoor ik besefte dat ik zo’n vier jaar van mijn mooie, jonge leventje had weggegooid om mijn eetstoornis te laten heersen. 

Het verdere verloop van het meisje haar leven kan enkel door haar zelf verder verteld worden.
Al hoopt ze wel één ding. 
Het meisje van dit verhaal zou het verdere verloop van haar leven zeer graag vertellen als een mooie jongedame die geen meisje meer is, maar verder is gegaan met haar leven en zo een echte vrouw werd.

Luister ook gerust naar de podcast met Leticia Vandemeersche.
Een interview waar ik onder andere orthorexia uitleg: Spotify | ‘Laat mijn slimme tiener groeien’ aflevering 10.

Meer blogs over eetstoornissen:

Over boek ‘Eet Gewoon’

» In februari 2024 wordt het boek ‘Eet Gewoon’ gepubliceerd.
Auteur: Leen Seminck van Strak Plan via uitgeverij Borgerhoff & Lamberigts.
»» Laat jouw mailadres achter en blijf op de hoogte van de publicatie om zo met een pre-order prijs het boek te bestellen.

Volg ons ook op social media!
Instagram & Facebook

Door Leen Seminck | Oprichter en CEO Strak Plan & Penstripe_