Mijn eetstoornis, mijn verhaal

Het lijkt wel of ik in tientallen leef.
Op tienjarige leeftijd verloor ik mijn mama aan de gevolgen van een langdurige depressie.
Op twintigjarige leeftijd kwam mijn eetstoornis tot een hoogtepunt (of dieptepunt).
En nu, op dertigjarige leeftijd, breng ik dit boek uit.

Als kind zag ik mijn mama alles wat ze at afwegen op een keukenweegschaaltje.
Ze ontwikkelde een depressie en stierf.
Ikzelf ontwikkelde een eetstoornis, maar daarna ook Strak Plan, mijn eigen diëtistenpraktijk.
Ik schoolde me bij in copywriting en bloggen, omdat ik op die manier belangrijke boodschappen de wereld in kan sturen.
Zo vind je artikels en blogberichten terug op de website van Strak Plan, steeds met het doel de wereld te laten stoppen met ongezonde eetgewoonten, zoals diëten.

Op het einde van mijn opname in het Centrum voor Eetstoornissen in Gent schreef ik, toen 22 jaar oud, mijn verhaal op.
Het grijpt me nog steeds bij de keel. 

Leen | 22 jaar

Tweeëntwintig jaar geleden kwam een heel klein meisje de wereld verkennen.
Het kreeg alle zorgen die het nodig had.
Ze ervaarde liefde, plezier en genoot van de kleinste dingen.

Dat meisje, dat ben ik. In de zomer van 2003, op 27 juli, gebeurde er iets vreselijks.
Mijn mama leed al een tijd aan een depressie en besloot die dag een einde te maken aan haar leven.
Ik logeerde net een paar dagen bij een vriendinnetje toen mijn grootmoeder en mijn vader het kwamen vertellen. In de nacht die daarop volgde, besefte ik wat er gebeurd was.
Ik ging beneden zitten met de mama van mijn vriendinnetje en samen schreven we een mooi tekstje om voor te lezen op de begrafenis.

Na de middelbare school studeerde ik voedings- en dieetkunde aan de Kaho Sint-Lieven in Gent.
Ik ging op kot en kookte iedere dag.
Al gauw vond ik een fitnessclub in de buurt en kocht ik een abonnement.
Na een paar groepslessen besloot ik elke week lessen mee te volgen.
Al snel werd dat iedere dag van de week, en binnen de kortste keren volgde ik twee à drie groepslessen per dag.

Op school kregen we testen over de voedingswaarde van producten, waardoor ik van ieder voedingsmiddel de voedingswaarde kende zonder dat ik naar de verpakking hoefde te kijken.
In de supermarkt had ik een vaste route: eerst groenten, fruit, brood en eventueel wat broodbeleg, daarna vlees of vis voor het avondeten en een pak melk of sojadrink.

In het begin kocht ik nog andere dingen, maar na een tijdje kwam ik niet meer in de afdeling met koek en snoep en later ook niet meer in die met cornflakes en brood.
Mijn gewicht begon te dalen, er kwamen spieren tevoorschijn en mijn lichaam werd strakker.

Daardoor ontstond de drang om nog meer te sporten en nog gezonder te gaan eten.
Sportsessies waren nooit afgerond.
Na de fitness kwam ik thuis, ging ik douchen en trainde op kot nog wat verder.
Leuke avonden bij vriendinnen skipte ik weleens voor een avondje sporten.
Het getal op de weegschaal daalde tot de kaap van 50 kilogram werd bereikt.
Het enige waaraan ik toen nog dacht, was die 5 weg te krijgen en te zakken naar 49… 48… 47 kilogram. Er werd een deadline bepaald waarop ik de kaap van 47 kilogram zou bereiken.

Na twee jaar ging ik stage lopen en van alle stagementoren kreeg ik erg goede feedback. ‘Superdiëtiste die zoveel weet zonder het te moeten opzoeken in cursussen.’ Natuurlijk, ik paste alles zelf elke dag toe.

In juni 2014 studeerde ik met glans af als voedings- en dieetdeskundige.
Eind augustus 2014 besloot ik een einde te maken aan mijn relatie van drie jaar.
Ik voelde me nooit goed genoeg voor hem.
Daarna werd mijn leven vaag.
Ik moest andere dingen bedenken om in het weekend te doen, maar het hoofdstuk werd nooit helemaal afgesloten.
Ik sprak opnieuw af met mijn ex-vriend, gaf hem een tweede en derde kans.
Ik zat al te diep in mijn eetstoornis waardoor ik niet meer helder kon nadenken.

Een opleiding tot health coach aan de Erasmushogeschool in Brussel, paaldanslessen, turnles geven aan kleutertjes, werken in een hotel en bij een marketing agency, als Tupperwareconsulente… werken en bezig zijn, dat was mijn leven.
Met daarbovenop een depressie, slaapproblemen, geen zin meer hebben in het leven, werken om te werken, opstaan om de dag weer te kunnen afsluiten.
De uren werden gevuld met calorieën tellen, eten klaarmaken, lekker eten weerstaan, sporten, werken, maar vooral nooit stoppen met denken.
De wintermaanden waren een hel.Kou, geen zin om naar buiten te gaan, de feestdagen die allesbehalve feestelijk waren.

Hoe kon ik plezier beleven bij een vuurkorf zonder te bezwijken voor het eten en drinken, en dat terwijl ik bevroor?

Er kwam hulp

In december 2014 besloot ik na het eten van koeken om te gaan braken.
Ik belde mijn nicht op en vertelde haar alles.
Zo kwam er uiteindelijk hulp in mijn leven.
Ik ging nog een weekendje naar Keulen met diezelfde nicht, maar genieten van het ontbijtbuffet lukt niet meer. Ik at wel lekkere dingen, maar kreeg tegelijk vreselijke gedachten.

In maart 2015 ging ik een tijdje in een appartement in Gent wonen. Misschien zag ik dat als mijn redding: opnieuw zelfstandig wonen in een mooie stad die ik door mijn studententijd kende, inclusief de fitnesslessen die ik weer oppikte.
Afspraken bij de psycholoog stonden toen al in de agenda. Ik deed mijn best, maar die gesprekken bleven hooguit één dag hangen.
Daarna was het weer Amanda en ik. In mei 2015, kort na mijn 22ste verjaardag, reisde ik met vriendinnen naar Bologna, maar het was geen plezierreisje. Iedere ochtend hetzelfde gevecht met het ontbijtbuffet en uitstapjes die aanvoelden als een marathon lopen.
Kleren kopen kon ook niet meer: ik had de kledingmaat van een elfjarige.

Op 19 juni 2015 ging ik naar het centrum voor Eetstoornissen in het Universitair Ziekenhuis Gent. Daar begon een helse strijd.
Dat soort gevecht had ik nog nooit meegemaakt.
Vaak werd het dan ook te zwaar.
Er kwam zoveel aan het licht dat ik besefte dat ik vier jaar van mijn mooie, jonge leventje had weggegooid om mijn eetstoornis te laten heersen. Hoe mijn leven verder zal verlopen?
Ik hoop dat het meisje van dit verhaal dat ooit kan vertellen als een mooie jonge vrouw die verder is gegaan met haar leven en zo een echte vrouw werd.
De hoop van het meisje dat ik toen was, is uitgekomen, onder andere met dit boek.

Luister ook gerust naar de podcast met Leticia Vandemeersche.
Een interview waar ik onder andere orthorexia uitleg: Spotify | ‘Laat mijn slimme tiener groeien’ aflevering 10.

Volg ons ook op social media!
Instagram & Facebook

Door Leen Seminck | Oprichter en CEO Strak Plan & Penstripe_